راستش را بخواهید عادت به یک بعدی نوشتن ندارم ( فقط موضوع گیاهی مثلا )
سالهاست وبلاگ علمی و فوتبالی و خبری و سیاسی ساختم و تک بعدی بودن برایم سخت است .
بنابراین بعضی اوقات برای عوض شدن حال و هوای وبلاگ و خودم و گل و گیاهام و مخاطبان عزیز مطلبی خارج از گود می نویسم
امروز این آهنگ تو ماشین پلی شد و من رو برد به سال ها قبل
واقعا این آهنگ تکه و مثلش رو من نشنیدم .
می‌بینم صورتمو تو آینه، با لبی خسته می‌پرسم از خودم : این غریبه کیه ؟ از من چی می‌خواد ؟ اون به من یا من به اون خیره شدم ؟
باورم نمیشه هر چی می بینم ، چشامو یه لحظه رو هم می ذارم ، به خودم می‌گم که این صورتکه ، می‌تونم از صورتم ورش دارم!
می‌کشم دستم‌و روی صورتم، هر چی باید بدونم دست‌ام می‌گه، من‌و توی آینه نشون می‌ده، می‌گه: این تو یی، نه هیچ کس دیگه!
جای پاهای تموم قصه‌ها، رنگ غربت تو تموم لحظه‌ها، مونده روی صورتت تا بدونی حالا امروز چی ازت مونده به جا!
آینه می‌گه: تو همونی که یه روز می‌خواستی خورشیدو با دست بگیری، ولی امروز شهر شب خونه‌ت شده، داری بی‌صدا تو قلب‌ات می‌میری!
می‌شکنم آینه رو تا دوباره نخواد از گذشته‌ها حرف بزنه! آینه می‌شکنه هزار تیکه می‌شه، اما باز تو هر تیکه‌ش عکس منه!
عکسا با دهن‌کجی بهم می‌گن: چشم امید و ببر از آسمون! روزا با هم دیگه فرقی ندارن، بوی کهنگی می‌دن تموم‌شون!
بدون تردید ترانه آینه یا مسخ پر محتواترین ترانه تاریخ موسیقی ایران ست و از این حیث هیچ ترانه قابل قیاس با این ترانه نیست شاعر این ترانه اردلان سرفراز است.
