قاصدک !
نوگلِ طنازِ جدامانده ی من
باغِ دیدارِ دلم بی تو وزان است هنوز .
قاصدک !
خوش خبرِ دورِ پر از جور و جفا
خرم آن نغمه ی جانانه و شیرینِ تو باد !
دورم از روی پر از مهر و صفایت اما ،
چه کنم ؟
نازِ چشمانِ ظریفِ تو کشیدن دارد .
قاصدک !
فصلِ خزان ، فصلِ عاشق شدن است
فصلِ یک باده کشی در برِ جانانِ دل است
قاصدک ، فصلِ خزان هر چه دارد به جز از چهره ی تو ، بی شرم است !
پر و بالت بکشا
به سرِ کویِ دلم سر بزن و
باغِ ویرانِ مرا با قدمت آباد کن .
سلام
امیدوارم رنگ دلتون ، شاد و خوشرنگ باشه .
سخن اول : امروز داشتم ارشیو مطالب وبلاگم رو نگاه می کردم . دیدم که بععلللههه . منم به ویروس منحوس ناله نویسی مبتلا شدم . منی که هدف اولیم از این وبلاگ ، عشق به گیاهان و بازخورد انرژی مثبت اونها به زندگیمون بود ، الان رنگ قلمم سیاه و تاریک شده . البته اینکه صبح تا شب بگم همه چی گل و بلبله و اینا ، اصلا خوشم نمیاد . خلاصه نه به سیاهی زغال ، نه به سفیدی برف .
سخن دوم : موقع شرکت تو این چالشا و نوشتن ، دستم می لرزه و دو دل میشم . از یک طرف واقعا دوست دارم شرکت کنم و از یه طرف دیگه نمی خوام از محوریت موضوع اصلی وبلاگ دور بشم . یه تغییر ماهیت باید داشته باشم . یک بُعدی نوشتن رو اصلا دوست ندارم .
سخن سوم : ممنون از دوستان بابت دعوتشون و وبلاگی محترمی که این چالش رو ایجاد کرد .
سخن اصلی :
سخن آخر :
این قافله عمر عجب میگذرد دریاب دمی که با طرب میگذرد
ساقی غم فردای حریفان چه خوری پیش آر پیاله را که شب میگذرد
